Born in the ’80s! Yes that’s me. Ik heb dus heel wat evoluties meegemaakt. Denk dan maar aan het ontstaand van de cd en DVD, het internet, … maar ook het begin van de (mega)discotheken. Maar naast de discotheken was het ook een periode dat er heel wat fuiven werden georganiseerd door één of andere jeugdbeweging in de buurt. Vanaf mijn zestien proefde ik dan ook gretig van het uitgaansleven zonder echt te overdrijven. Zo zat ik regelmatig op vrijdag in Dixies (Brasschaat) en af en toe ook in Cartier (Schilde). Maar evengoed kon je me vinden op de één of andere (foute) tentfuif. Eens de tienerjaren op zijn einde liepen en we ook gemotoriseerd vervoer hadden kwamen de (mega)discotheken ook in het vizier. Denk dan aan Cherry Moon, Highstreet of Club X. Maar ook in Zillion zette ik enkele danspasjes. En af en toe ging het dak er ook af op een party in het Sportpaleis (o.a. Thunderdome) of Flanders Expo . ‘Those were the days‘ telt dus ook voor mij vanaf midden jaren ’90 tot midden de ‘nillies’.
Those were the days
Met de film Zillion, over de legendarische discotheek op het Antwerpse Zuid, is de aandacht voor het partygegeven uit de jaren ’90 en ’00 weer helemaal hot. Ook de muziek van toen wordt door de jeugd van tegenwoordig wel gesmaakt heb ik de indruk. Dat is ook te merken aan de verschillende (minder) goede remixen van hits uit die periode. Het was dan ook fijn om tijdens het zappen onlangs op de VRT te zien dat er een reeks was over enkele andere (mega)discotheken uit mijn jeugd.
De afleveringen uit Those were the days gaan over La Rocca (Lier), Café d’Anvers (Antwerpen), Cherry Moon (Lokeren), Fuse (Brussel) en Boccacio (Destelbergen). Aan de hand van getuigenissen van enkele hoofdrolspelers uit die tijd (oprichters, dj’s, portiers, barvrouwen, toiletdames,…) wordt er teruggeblikt naar de tijd van toen. Heerlijke verhalen over o.a. het laserkot van Cherry Moon, het extravagante in Café d’Anvers en het minimalistische van de Fuse. Naast de oprichters van de verschillende discotheken komen ook dj-grootheden als Sven Van Hees, Dj Ghost, CJ Boland, Trish, … aan bod. Dit alles natuurlijk bijgestaan door de muziekstijl van de betreffende ‘boîte’ zoals CJ Boland het zo mooi verwoord.
Verschillende stijlen maar één gelijke deler
Alhoewel de vijf discotheken die in deze mini-documentaire worden belicht allemaal hun eigen sound hadden. Viel het op dat er één gemeenschappelijke deler was voor allen. Iedereen, van uitbater tot vaste klant, had het over ‘familie’. De bezoekers, arm-rijk of blank-zwart, voelden als één grote familie. Ok, er was af en toe eens een opstootje, maar ik vond het in die tijd allemaal heel goed meevallen. Zeker als je de verhalen van de afgelopen jaren leest en hoort. En dan kan ik mij wel echt vinden in de beschrijving dat het aanvoelde als één grote familie.
‘Those were the days’ heb ik gisteren, zondag, even gebingewatched en kan alleen maar zeggen dat het een leuke kijktip is om deze 5 mini-docu’s eens te bekijken op VRT Max. Enja in de periode van de (mega)discotheken was het niet altijd rozengeur en maneschijn (zo zat de oprichter van La Rocca een tijd in de cel voor fraude), was er (veel) drugsgebruik, … en toch. Het is een periode die in ons collectieve geheugen blijft gegrift. Zeker omdat het ook een uitstraling had naar het partygebeuren in de ons omliggende landen.
Q: Naar welke (mega)discotheken gingen jullie zoal in de jaren ’90-’00?
