Schrik voor verandering

Betogingen, stakingen, werkonderbrekingen, … de kranten, tv- en radiojournaals zitten er vol van. Maar waarom staken de mensen eigenlijk? Maar weinigen die het echt weten. Verhoogde pensioenleeftijd, indexsprong, aanpassen woonbonus of gewoon voor een extra dagje verlof? Van dat alles een beetje als je het aan de gewone man in de straat vraagt. Wat wel vast staat is dat veranderingen de mensen afschrikt.

Veranderingen

Dat een mens schrik heeft van veranderingen is algemeen geweten. Of het nu gaat om veranderingen in zijn persoonlijke leven, op het werk of zelfs op het internet. We gaan er allemaal liever voorzichtig met om. Denk maar eens terug aan de aanpassingen die Facebook zo’n drie jaar geleden heeft uitgevoerd aan zijn website. De halve wereld stond op zijn kop en sprak er schande van. Terwijl nu die roepers terug vrolijk ronddwalen op hun vertrouwd sociaal mediakanaal.

Zo ook roepen de veranderingen die de nieuwe regeringen willen doorvoeren verontwaardigde reacties op. De mensen hebben schrik dat ze moeten werken tot hun 67. Ze hebben schrik dat ze minder gaan verdienen door de indexsprong, en nog zoveel meer. Deze angst wordt nog eens extra aangewakkerd door de vakbonden, de media en ook door de regeringen. Gewoon omdat alle partijen zo hun eigen gedachten hebben over de veranderingen zonder echt de neutrale waarheid mee te delen.

Is het hier dan zo slecht?

Neen, maar wij zien niet meer hoe goed we het hier wel hebben. Zo zag ik via Herman van Dailybits het verhaal van Wali in “Iedereen Beroemd”. Als je zijn verhaal ziet dan moet je durven toegeven dat het hier, ondanks alles, toch nog heel goed leven is. De problemen die Wali kende toen hij jong was heeft ook hem doen veranderen. Hij heeft de risico’s genomen om een beter leven te beginnen. Risico’s die wij ook moeten durven nemen. Door bijvoorbeeld eens in vraag te stellen of de job die je nu doet wel de job is die je heel je leven wil doen.

Maar ook door zoals Herman Verbruggen (Marckske uit De Kampioenen), hardop durft nadenken over het nut van de kinderbijslag. Aan de vele discussies op de sociale media die over dit onderwerp werden gevoerd is Herman er duidelijk ingeslaagd om de mensen over dit onderwerp na te denken. Zeker omdat de kinderbijslag één van de heilige huisjes is die de huidige generaties al jaar en dag gewoon zijn te ontvangen.

Kinderbijslag

De kinderbijslag is een mooi extraatje dat de overheid schenkt aan ouders met opgroeiende kinderen. Dankzij de kinderbijslag krijgen ouders zo een beetje geld voor de opvoeding van hun kinderen. Een deeltje van de kost die het grootbrengen met zich meebrengt. Al zorg je ook er deels zelf voor hoeveel geld je aan de opvoeding van je kindjes besteed, zonder dat ze ongelukkig worden. Dat beetje geld dat je van de overheid ontvangt is mooi meegenomen. Al vind ik persoonlijk dat heel het systeem van kinderbijslag eens grondig mag hervormd worden. Dit zonder enige politieke voorkeur. Gewoon omdat het systeem in mijn ogen anno 2014 grotendeels achterhaald is.

Nu stijgt de kinderbijslag naargelang hoeveel kinderen je hebt. Het eerste kind krijgt het minste, het tweede kind wat meer en vanaf het derde kind nog wat meer. Precies of dat het tweede of derde kindje meer kost dan het eerste. Zou niet ieder kind gelijk moeten zijn? Ja toch! Natuurlijk moet je wel een onderscheid blijven maken voor andersvalide kindjes, daar de kosten hier toch meer bedragen dan bij een “normaal” kind.

Ook moet er eens nagedacht worden over de verdeling van dit kindergeld. De regeringen moeten allemaal besparen door de crisis. En waarom ook niet op deze uitgave post. Misschien niet zoals Herman Verbruggen opperde om de kinderbijslag af te schaffen voor tweeverdieners, maar dit eventueel wel te laten afhangen van hoeveel iemand verdient. Zo krijgt nu een bedrijfsleider die misschien 5000€ per maand verdiend evenveel kinderbijslag voor zijn kinderen, als iemand die moet rondkomen met amper 1000€. Een moeilijke discussie, ik weet het, maar wel eentje die dringend moet gevoerd worden vind ik.

Pensioen

Eén van de hoofdpunten, buiten de indexsprong, waar vele mensen voor door het lint gaan is de pensioenleeftijd. De nieuwe regering wil deze, in navolging van de buurlanden, optrekken naar 67. Al zal dit heel geleidelijk gebeuren als we de verschillende teksten uit het regeerakkoord wat begrijpen. Ook zal deze opgetrokken leeftijd niet voor iedereen gelden. Iets wat de vakbonden ons nochtans willen doen geloven.

Toch is het, in een samenleving waar de levensverwachting blijft stijgen, niet meer dan normaal dat we allemaal iets langer moeten werken. Al, vind ik persoonlijk, dat een pensioenleeftijd misschien wat ongeluk is om de datum uit te drukken wanneer je mag stoppen met werken. Een aanduiding aan de hand van het aantal jaren gewerkt, of jaren die hieraan gelijk worden gesteld, lijkt mijn inziens logischer. Iemand die al op zijn twintigste begint te werken zal hierdoor vroeger kunnen stoppen met werken dan iemand die bv tot zijn 25 studeert en dan pas de arbeidsmarkt op gaat. Een werkcarrière van 40 à 45 jaar zou hier een mooi uitgangspunt zijn. Al moeten hier zeker uitzonderingen zijn voor bv zware (hand)arbeid.

Buiten de pensioenleeftijd moeten bedrijven en de regeringen ook dringend nadenken om hun aangeboden werk aan te passen aan de hedendaagse noden. Als ik hoor en lees dat bv een agent zogezegd niet meer kan functioneren op zijn zestig dan stel ik mij daar toch vragen bij. Waarom bied je deze mensen geen aangepast werk aan. Dat iemand van zestig niet meer achter dieven kan jagen of de orde handhaven bij betogingen. Daar kan ik inkomen. Echter zullen deze agenten nog perfect kunnen ingeschakeld worden als wijkagent, bij verkeerscontroles of onthaalfuncties. En waarom niet als mentor bij de opleiding van jonge agenten?

Het is duidelijk dat het raken aan heilige huisjes of verworven rechten, de mensen schrik aanjaagt.Al vraag ik me bijna elke dag af waarom. Niet dat ikzelf zomaar risico’s durf nemen. Doch moet je eens durven nadenken over de toekomst en durven toegeven dat een verandering niet altijd negatief moet zijn. Of zie ik dat nu allemaal verkeerd?

De meningen in dit blogbericht staan los van enige politieke kleur en zijn mijn gedachtenkronkels over de huidige gang van zaken bij de betogingen en stakingen ivm de veranderingen die de nieuwe regeringen willen doorvoeren.

Uitgelichte afbeelding: Pixabay op Pexels