#projectblogboek: de laatste keer dat …

Tip 1: Maak een lijst met laatste keren. De laatste keer dat je moest huilen, het laatste gerecht dat je klaarmaakte, het laatste boek dat je las, de laatste site die je bezocht, het laatste waar je trots op was. Vertel er iets over.

“De laatste keer dat …” ik ongelooflijk hard moest lachen. En dat is nog niet zo lang geleden nl gisterenavond bij het bekijken van Het Nieuws op VTM. Niet dat nieuws altijd om te lachen is maar om de één of andere reden zijn er toch steeds nieuwsberichten waarbij een lach niet te onderdrukken is. Zo ook over het bericht dat de stad Antwerpen overweegt om een klacht in te dienen tegen Gamma ivm misleidende reclame. Klacht tegen reclame waarbij duidelijk vermeld staat dat het van Gamma komt en waarbij er geen stadslogo’s of dergelijke gebruikt worden. Sta me toe om dit grappig te vinden. De stad Antwerpen maakt zich zo de laatste dagen (na de chaos met de Pontonbrug), niet al te populair bij de burger.

Het reclamefoldertje

Ook ik kreeg deze reclame in de brievenbus. Al vanaf het eerste moment dat je het vastneemt, soort papier en afwerking, is het duidelijk dat het om reclame gaat. Ook de tekst is zo geschreven dat het duidelijk werd dat de doe-het-zelf-keten Gamma deze reclame verspreidde. Misleidend? In mijn ogen helemaal niet. Ik vond het zelfs goed gevonden en deed me glimlachen. Geslaagde reclame dus voor mij, maar blijkbaar niet voor de humorloze mensen bij de stad Antwerpen. Of zat de betreffende ambtenaar/schepen nog met een kater van het zware weekend en had hij/zij nog last van een maandagdipje? In elk geval. De opzet van Gamma is geslaagd, reclame in de nationale media zonder er nog extra voor moeten te betalen. En wat vinden jullie?

Mijn stad maakt gratis reclame voor de Gamma. pic.twitter.com/sRMxzLiIe9

— FakePlasticRuby (@FakePlasticRuby) 6 oktober 2014

(Update: het IS reclame voor de Gamma. Goeien bal. #LT ) pic.twitter.com/9dqHEStcNs — FakePlasticRuby (@FakePlasticRuby) 6 oktober 2014

Dit is een post uit #projectblogboek waarvoor we de inspiratie haalden uit het Blogboek van Kelly Deriemaeker.