‘De trein is altijd een beetje reizen’ is een reclamecampagne van de NMBS die liep in de jaren ’90. En nog steeds wordt deze uitspraak gebruikt als je een uitstapje maakt met de trein. Tegenwoordig valt vooral de sarcastische ondertoon op bij het gebruik van deze slogan. Deels heeft de NMBS dit te danken aan zichzelf door de vele vertragingen die passagiers ondervinden als ze reizen met deze vorm van openbaar vervoer.
Omdat we hier, sinds onze studententijd, niet echt meer de trein gebruikten om ergens naar toe te gaan, is het voor ons echt wel een beetje reizen. En met een dochter van bijna 6 werd het ook eens hoog tijd om haar mee te nemen op een leuk tripje met de trein. Zo geschiedde dan ook deze krokusvakantie. Een dagje Oostende werd gepland en ipv de auto namen we de trein vanuit Sint-Niklaas.
Met de trein naar Oostende
Een ritje met de trein is altijd op voorhand goed plannen. Plannen wanneer je ergens wil (of moet) aankomen en dan de juiste trein daarop afstemmen. Gelukkig hadden we deze tijd zeeën van tijd. Dus namen we de trein van rond half elf vanuit Sint-Niklaas richting Oostende. Dit is gelukkig een rechtstreekse trein, zodat we geen rekening moesten houden met overstappen. Ons installeren en genieten van de rit. De dochter vond het alvast zeer plezant om de landschappen zo voorbij te zien flitsen. En in de moderne treinen zijn de zitplaatsen vrij comfortabel.
Maar zo’n moderne trein heeft ook nadelen. Bagage moet je niet te veel meenemen want deze kan je amper kwijt. En ook reizen met een buggy is niet alles. Op- en afstappen is geen probleem. Maar net zoals voor de bagage is hier heel weinig plaats voor voorzien. We plaatsten onze buggy dan maar in de gang. Gelukkig telde de rit maar vijf haltes en moesten we de kinderwagen dus niet veel verzetten. Maar toch NMBS, hier zou je bij het ontwerpen van nieuwe treinen toch wel wat meer rekening mee mogen houden in de toekomst.
Een dagje Oostende
Na een vlotte treinrit kwamen we aan in het station van Oostende. Dit station wordt momenteel volop verbouwd maar is nog perfect toegankelijk met kinderwagens. Vlakbij het station ligt een oude vissersboot op het droge, de Amandine. Deze is ingericht als een soort museum. De voorbije keren in Oostende was kleine meid al vol verwondering aan het kijken naar dit schip. En nu kwam haar vraag of we het eens konden bezoeken. Dus zo geschiedde. Ik, samen met Yentl, naar de kassa van het museum. Maar wonder boven wonder, je kon hier nog niet met bancontact betalen of met de smartphone. Hier is duidelijk de tijd nog stil blijven staan. Ondanks dit minpuntje was het toch wel eens interessant om te zien hoe het leven op zo’n vissersschip is. Kleine meid vond het alvast indrukwekkend.
Na het bezoekje aan de Amandine en een picknick met zicht op zee, maakten we nog een wandeling langsheen de waterlijn. Waar we zicht hadden op het grote baggerschip van Jan De Nul. Deze firma is momenteel volop aan het werk om de stranden van Oostende weer piekfijn te krijgen tegen het zomerseizoen. Toch wel indrukwekkend zo’n baggerschip ook al was het enkele (kilo)meter van de kust verwijderd. Natuurlijk horen er altijd ongelukjes bij zo’n wandeling langsheen de waterlijn. Dus iemand van ons hield er natte voeten aan over. Maar gelukkig bestaan er voor dergelijke problemen altijd wel oplossingen.
Na deze verfrissende wandeling trokken we richting de winkelstraat van Oostende. Waar we toch nog wat solden konden meepikken en een zeer kort bezoekje brachten aan de plaatselijke kermis. Na het winkelen verdienden we nog wel een vieruurtje. We kozen voor een pannenkoek met suiker en een warm drankje (twee maal chocomelk en eenmaal cappuccino met slagroom). Het waren zeer lekkere pannenkoeken en het bordje bracht ons recht naar grootmoederstijd. Echt aangenaam om een dagje Oostende af te sluiten.
Omdat de heenrit zo was meegevallen, hadden we het gevoel dat ook de terugrit wel vlot ging verlopen. Met een dubbeldektrein was het qua buggyplaats ook nu weer improviseren. Maar al bij al hebben we dat goed kunnen oplossen op de bovenste verdieping. Een vlotte rit lag in het verschiet en voor we het wisten waren we in Gent. Tot … een vrachtwagen het nodig vond om zijn oplegger te verliezen en zo de lijn Gent – Antwerpen omtoverde tot een puinhoop na een aanrijding met een goederentrein. Hierdoor strandde onze trein net voor Gent-Dampoort. Na heel wat geregel door de mensen van NMBS werd besloten om onze trein door te laten rijden naar Gent-Dampoort en vervolgens naar … Ja dat was dus terug richting Gent-Sint-Pieters waar onze trein zijn eindhalte kreeg.
Ondertussen was ik al volop aan het zoeken naar alternatieve routes richting Sint-Niklaas. Dit kon over Brussel of over Mechelen. Maar beide routes waren nog zo’n twee uur rijden. In het station Gent-Sint-Pieters hoorden we plots iets over bussen en voorkant station maar we hadden het niet volledig verstaan. Gelukkig stonden daar vriendelijke medewerkers van NMBS die ons de trein naar Lokeren aanraadden waar ze ondertussen pendelbussen hadden ingezet. Wij hebben dus die trein genomen om in Lokeren dan de bus te nemen richting onze eindhalte. Een rit die zo dus zo’n 2,5u langer duurde dan voorzien.
Nog een autoritje naar Breda
In Lokeren aangekomen en tijdens het wachten op de pendelbussen bleken er ook verschillende toeristen te zijn gestrand. Onder hen ook een Russische studente die een tweedaagse citytrip naar Brugge er op had zitten. Zij moest nog richting Breda, waar ze management studeert. Bij nazicht op de website van NMBS bleek zij niet verder te raken dan Antwerpen. Er reden namelijk om dat uur geen treinen meer richting onze noorderburen. We konden het niet over ons hart krijgen om deze jonge studente moederziel alleen te laten in een vreemd land. Zeker omdat ze nog maar zo’n twee weken hier was. We stelden dan ook voor om haar tot in Breda te brengen. Hiervoor was ze ons zeer dankbaar. Gelukkig ligt Breda niet zo heel ver en is het voor ons momenteel verlof. Een ritje richting Breda en een leuk gesprekje in het Engels later, stond deze onfortuinlijke studente veilig en wel aan haar kot. Een rit welke ze nooit zal vergeten en alvast mooie verhalen oplevert om te vertellen aan haar medestudenten en familie. En wij hebben alvast onze goede daad voor deze maand gedaan. 🙂
Q: Welke leuke treinverhalen hebben jullie al meegemaakt.
Uitgelichte afbeelding: Warre Van de Wouwer op Unsplash
