Enige tijd geleden vroeg Annelore (Compleet Geluk) mij of ik zin had, als ‘jonge’ papa, om mee te bloggen over #ouderzonden. Een project van haar en Romina (Big City Life). Ik had iets daarvoor al het bericht van Romina zien verschijnen en het leek me toen al iets om eens na te denken over het ouderschap. Na denken over het ouderschap klinkt misschien wat zwaar, het is eerder het ouderschap aftoetsen aan de zeven hoofdzonden nl. Superbia, Avaritia, Luxuria, Invidia, Gula, Ira en Acedia. De komende weken zal ik dus samen met heel wat andere bloggers vertellen over mijn #ouderzonden.
Superbia (hoogmoed – hovaardigheid – ijdelheid) – 1 februari
Waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?
#ouderzonden 1: Superbia
Ijdelheid, een modeverschijnsel dat heel hard opgekomen is de laatste tijd. Zeker met de komst van de sociale media willen veel ouders de perfecte plaatjes schieten en doen alsof ze de perfecte ouder zijn. Maar zoals ze zeggen ‘nobody is perfect’ en zeker wij als ouders niet. We hebben allemaal wel eens overvolle wasmanden, rommelige huis- en slaapkamers en een (kleine of grote) afwas staan. Maar dat durven we niet te tonen op de sociale media.
Ook de druk aan de schoolpoort om er allemaal perfect bij te lopen en als het even kan ook de kindjes met ‘spic & span’ kleren aan naar school te laten gaan, zorgt voor heel wat druk. Druk om die ijdelheid naar boven te laten komen. Gelukkig zit onze dochter op een schooltje waar die druk niet of nauwelijks bestaat. Ouders laten kinderen spelen en als ze vuil zijn hoort dat daarbij. Ook dat ‘perfect erbij lopen’ is hier niet zo ingeburgerd. Papa’s durven al eens met een stoppelbaard en in trainingsbroek de kindjes te gaan halen. En mama’s, die lopen ook niet rond alsof ze net van bij de kapper komen. Gelukkig maar …
Waarom ben ik een goede ouder?
Ben ik wel een goede ouder? Een vraag die je regelmatig hoort. Ik durf van mezelf wel te zeggen dat ik een redelijk goede papa ben. Misschien niet ‘de beste’ maar ik doe mijn best. Ik durf soms boos zijn als de dochter vervelend doet of niet luistert. Ik durf dan al eens mijn stem te verheffen of te roepen. Misschien wel één van mijn mindere punten. Want met roepen los je niet altijd iets op. Maar toch, soms ….
Maakt dat van mij dan een slechte ouder? Neen toch, want de dochter is niet altijd vervelend. Het grootste deel is ons bengeltje een sterke zelfstandig meisje. Een meisje met wel een eigen willetje maar ook eentje die heel zorgzaam is. Bovendien is ze iemand die wil ontdekken en als ‘goede’ ouder moet je deze ontdekkingstocht zoveel mogelijk begeleiden. En daar probeer ik zo goed als het kan in te helpen. Dat is misschien wel een eigenschap van een goede ouder. Je kinderen begeleiden in de “zoektocht van het leven”.
Waar blink ik in uit?
In iets uitblinken doe ik misschien niet direct. Toch vind de dochter dat ik grappig kan zijn en goed kan voorlezen. Ik haal regelmatig grapjes uit en dat vindt ze enorm leuk. Of gewoon zotte dingen doen met haar of voor haar. Want lachen, dat doet onze kleine meid wel graag. Dat is toch een dingetje waar ik in uitblink als ouder. Natuurlijk zijn er grappigere papa’s op de wereld, maar is het niet belangrijk dat je kinderen je graag zien? Dat je kinderen je graag hebben?
Als je daar een beetje in uitblinkt, dan ken je ook het antwoord geven op de vorige vraag. Als je daar in slaagt, dan ben je volgens mij wel een goede ouder!
Wil je lezen wat andere ouders denken over de zeven hoofdzonden? Wil je hun #ouderzonden te weten komen? Dan kan je hier de deelnemers van deze reeks vinden.
Uitgelichte foto: Jelleke Vanooteghem op Unsplash
Reageer