Kinderen, je moet ze een naam geven. Het is handig voor allerlei zaken. Zo heeft de dienst bevolking dit graag. Maar het is ook altijd leuk als ze (proberen te) luisteren als je ze roept. En natuurlijk mag je de tattoo op de arm van een, waarschijnlijk tijdelijke, partner (man, wat kijk ik uit naar kinderen die volwassen worden) niet vergeten. Ook als ze eventueel beroemd worden zou een mooie naam toch alvast zijn meegenomen.
Goed, dat is dus afgesproken: ons kind(je) krijgt een naam.
Lijkt simpel, maar is het niet. Je hebt boeken en websites met duizenden namen. Ook de adviezen van derden zijn met de beste bedoelingen. Maar uiteindelijk moeten we toch zelf de knoop doorhakken. En laat dat nu iets zijn waar wij niet al te goed in zijn. Indien het een meisje wordt bestaat er geen twijfel. Hier kwamen we beide zeer goed overeen en bijgevolg lag deze naam snel vast. Maar wat voor een jongen? Vele namen passeerde de revue en maar weinige overleefden. Er bleven nog twee jongensnamen over. Na lang wikken en wegen werd deze week ook daar de knoop in doorgehakt.
Toch stel ik de vraag wat we zouden doen als we er echt niet uitgeraakt waren. Moesten we dan misschien een facebookpoll opstarten? Of Jeroen’s twittervolgers laten kiezen. Dat is natuurlijk wel echt eigentijds. Maar leg het maar eens uit. “Papa, waarom heet ik zus of zo?” “Wel, beste zoon, omdat 57% van mama’s en papa’s Facebookvriendjes dat wel aanvaardbaar vonden en ook de volgers op Twitter waren enthousiast.” Niet direct het antwoord waar je als jongevrouw of -man op zit te wachten. En laat ze het dan maar eens uitleggen op school.
Misschien dat het zo wel gaat als dit kleine wonder later zelf kinderen krijgt. Tijden veranderen zegt men toch altijd. En dat is ook zo. Toen onze ouders in verwachting waren van ons bestond internet zelfs nog niet. Wie weet kiezen ze later wel via een website ad-random een naam. Of krijg je, zoals sommige freaks nu al toepassen, de nickname als echte naam. Niets waar we ons nu zorgen over hoeven te maken.
Het kleine wonder heeft een naam, laten we het zo maar houden. We hoeven nu dus niet altijd ‘KIND’ te roepen ;-).
dag zoneke,
dat is wat hé, zelf een klein princesje in je armen houden. Nog wat onwennig stond je daar gisteren, maar ik denk dat, als we zaterdag terug langskomen, je al een volleerde papa zal zijn, en stephanie de liefste mama van Yentl.
Je zus Magali is jaloers op jouw, en plant al een ruildag, jij haar zonen en zij jullie dochter, om haar eens lekker te verwennen.
dikke knuffel van Lili en voevoe voor jullie alle drie