De Belgische films zijn de laatste jaren van een goede tot zeer goede kwaliteit. Matthias Schoenaerts is het aan het maken in Amerika. En dit na enkele geslaagde Belgische films. Ook dhr Roskamp gooit zeer hoge ogen in het internationale filmwereldje. Maar naast deze heren is er nog een boel talent in België. Neem nu Vincent Bal (‘Man van staal’, ‘Minoes’ ‘Nono: het zigzagkind’), een regisseur met een sprankelende eigen touch. Zijn nieuwste film ‘Brabançonne’ is een prachtige feel good film, die met gemak de verzuring in deze maatschappij even doet vergeten.
Vincent Bal schreef samen met Pierre De Clercq (o.a. ‘Hasta La Vista’) deze romantische musical/komedie. Met Brabançonne slagen deze heren de verschillen tussen Vlamingen en Walen op een luchtige manier weer te geven. De manier waarop Vincent Bal het verhaal en de muziek in elkaar laat glijden heeft trouwens iets wonderlijks.
De plot draait rond de wedijver tussen twee harmonieorkesten – de Vlaamse harmonie Sint-Cecilia uit Staaikerke en de Waalse harmonie En Avant uit Vierlemont. Beide harmonieën zijn geselecteerd voor de Europese finale in Brussel. De ruzie tussen de beide muziekverenigen draait niet enkel rond hun muziek en de strijd rond de Waalse solist. Maar ook de sluimerende liefde tussen de solist van En Avant (gespeeld door Arthur Dupont) en de dochter van de Vlaamse dirigent (prachtig vertolkt door Amaryllis Uitterlinden).
Naast de gebruikelijke dialogen van een film brengen de acteurs ook geregeld Vlaamse schlagers en Waalse chansons ten berde. Vincent Bal slaagt er in om, ook al zijn het soms niet meer dan flarden van songs, het verhaal niet te onderbreken, zoals in vele musicals wel het geval is. Niet alleen de songkeuze bepalen de sfeer van de film, maar ook de prachtige manier waarop Vincent Bal deze doorheen de film laat vloeien, dragen bij aan het welslagen van Brabançonne. Naast de muziek van de film is ook de keuze van de locaties perfect aangepast aan de film. Met een prachtige vloeiend camerawerk lijkt het trouwens of je door de film zweeft.
Ten huize Herrie zijn we geen grote cinemagangers. Als we dan eens een cinemabezoekje op de agenda zetten willen we een ontspannende film waarbij we even de zorgen/stress van het dagelijkse leven van ons kunnen afgooien. En laat dat net hetgene zijn waar Brabançonne ontzettend goed ingeslaagd is. Vanaf de eerste minuut hoorde je in de zaal iedereen zijn popcorn of chips aan de kant zetten en stilletjes meezingen. Gedurende heel de film hoorde je geen geritsel van popcorn of zakken chips. Iedereen zat duidelijk relax en zeer geïnteresseerd te genieten van deze Belgische film. Ook na de film bleef iedereen nog even genietend zitten en hoorde je overal goedkeurende commentaren. Een echte aanrader dus Brabançonne. Trouwens hoeveel keer gebeurt het dat u in een film een Turkse taxichauffeur de Vlaamse Leeuw zit zingen in het Frans en een zwarte pastoor tijdens een begrafenis ‘Geen wonder dat ik ween’ van Paul Severs begint te zingen?
De Vlaamse harmonie Sint-Cecilia uit Staaikerke en de Waalse harmonie En Avant zijn allebei geselecteerd voor de grote Europese finale. Het Waalse En Avant pakt uit met de fantastische trompettist Hugues. Hugues is zo geweldig tijdens zijn solo dat Willy, van het Vlaamse Sint-Cecilia, alles moet geven, de hoogste noot, de langste noot, de laatste noot… Willy valt dood op scène. Tot ieders verrassing worden beide harmonies geselecteerd voor de finale. Maar wat zullen de Vlamingen doen zonder hun beste muzikant? Elke, de dochter van dirigent Jozef, heeft een idee. Een transfer! Wat op voetbalgebied naadloos werkt, blijkt heel wat moeilijker in de muziekwereld. De jonge, knappe Hugues wekt heel wat emoties op in het kalme Staaikerke. Zijn transfer drijft het conflict tussen Sint-Cecilia en En Avant ten top.
Regisseur: Vincent Bal
Scenario: Vincent Bal, Pierre De Clercq
Acteurs: Amaryllis Uitterlinden, Arthur Dupont, Jos Verbist, Tom Audenaert, Marc Peeters, Koen Van Impe, Kasper Vandenberghe, Rilke Eyckermans, Erika Sainte, Marc Weiss, Ivan Pecnik
Klinkt goed, eentje om te onthouden!