Kanker, een ziekte waarbij we allemaal wel mee geconfronteerd worden. Zij het bij collega’s of bij verre familieleden. Maar ook heel vaak in je onmiddellijke omgeving. Tot op heden werden we in onze omgeving redelijk gespaard. Je verwacht dan ook niet direct dat er plots in je onmiddellijke omgeving iemand de diagnose kanker zou krijgen. Als dit dan wel gebeurd is het niet alleen voor de persoon die de melding kreeg hard, maar ook voor de omgeving komt dan dergelijke nieuws enorm hard aan.
Het nieuws dat iemand in je zeer dichte omgeving getroffen wordt door kanker is iets dat enorm hard aankomt. Niet alleen wil je er zijn voor de persoon in kwestie en bij uitbreiding haar of zijn directe naasten. Je wil je zelf ook sterk houden om de getroffen persoon de kracht te geven om te strijden tegen de ziekte. Je probeert je eigen kracht door te geven aan de getroffene, waardoor je zelf, buiten het zicht van iedereen, toch ook een enorme dreun krijgt van de hamer.
Vooral mentaal gaf dit bij mij even een enorme klap, ook al liet ik het niet merken of probeerde ik het voor mezelf te verbergen. Ik werd het vooral gewaar doordat ik getroffen werd door een writersblock op mijn blogs. Zelfs met aangereikte persberichten wist ik de afgelopen weken niet echt raad. Vrije dagen bracht ik dan ook meer voor de TV voort, naast de huishoudelijke taken, dan dat ik blogde. Hierdoor is ondertussen de harde schijf van de digicorder ook wat gekuist en is Netflix ook goed gebruikt geweest.
#beatthecancer
Nu de grootste schok achter de rug is en bij de desbetreffende persoon de behandelingen zijn opgestart, begint het hier ook weer mentaal vlot te lopen. Er is terug zin om te bloggen. Er is terug zin om andere blogs te lezen (+99 blogs nog te verwerken in Bloglovin’). Naast dit alles is het ook nog eens kerstvakantie waardoor er ook tijd is om leuke dingen te doen met de dochter. Bovendien ga ik deze vakantie ook eens werk maken om de VW T1 Camper van Lego eindelijk eens in elkaar te steken. Die doos ligt hier nu ook al meer dan 1,5 jaar stof te vergaren.
Naast mezelf terug mentaal in orde te krijgen is het nu ook aan ons om de getroffen persoon mentaal te steunen en samen de kanker te bestrijden. Het gaat een zware toch worden. Maar samen moeten we er toe in staat zijn om te vechten. Ook al zal dit gepaard gaan met vele ups en downs. Niet alleen voor de persoon met kanker, maar ook voor de onmiddellijke omgeving. Daarnaast moeten we ook nog eens rekening houden met onze driejarige dochter. Want hoe leg je zoiets uit aan een kindje dat nog (zo goed als) onbezonnen in het leven staat. Die laatste vraag heb ik me de laatste weken al dikwijls gesteld. Hopelijk vinden we daar snel een antwoord op. Of hebben jullie soms tips om dit aan een kleuter op een verstaanbare, niet enge, manier uit te leggen?
Maar eerst, op onze manier, genieten van de kerst- en eindejaarsperiode en samen het project van 2016 aanvangen nl. “#beatthecancer”.
Sterkte daar.
[…] tijd werd er door omstandigheden niet echt geblogd. Hoe graag ik het ook wilde, het lukte niet. Maar nu met de kerstdagen die volop […]